پمپ های گریز از مرکز معمولی در شرایط عادی قادر به تخلیه هوا از خط ورودی منتهی به سطح سیالی که ارتفاعش از ارتفاع پمپ کمتر باشد، نیستند. در مقابل، پمپ های خود مکش بایستی قادر به تخلیه هوا از خط مکش پمپ بدون دخالت هرگونه دستگاه کمکی خارجی باشند.
پمپ های گریز از مرکزی که دارای مرحله مکش داخلی هستند، مانند پمپ های آب جتی و پمپ های ساید چنل، از جمله پمپ های خود مکش به شمار می روند.
پمپ های گریز از مرکزی که همراه با مرحله خود مکش داخلی یا خارجی طراحی نشده اند، تنها پس از تخلیه اولیه خط مکش از هوا می توانند شروع به پمپاژ سیال نمایند. علاوه بر این، جهت جلوگیری از پدیده سیفون و اطمینان از باقی ماندن سیال درون حلزونی، از شیر یک طرفه نوسانی در سمت مکش استفاده می گردد.
در پمپ های گریز از مرکز خود مکش، سیالِ پمپاژ شده و حباب های هوا به واسطه چرخش پروانه به داخل محفظه جداسازی هدایت می شوند. هوا از طریق نازل رانش پمپ بیرون رفته و سیال به سمت پایین محفظه هدایت و مجدد وارد پروانه می شود. خط مکش به این روش به شکل پیوسته از هوا تخلیه می شود.
طراحی لازم برای عملکرد چنین پمپ هایی اثر مخرب بر روی بازده پمپ دارد. هم چنین ابعاد محفظه جداسازی نیز به شکل نسبی بزرگ است. به این دلیل چنین طراحی به طور معمول برای پمپ های کوچک، مانند پمپ های مورد استفاده در باغ ها، به کار می رود.
همچنین این پمپ ها به صورت نصب شده روی شاسی متحرک با محرکه دیزلی یا بنزینی در تخلیه سیلاب شهری و نیز تخلیه آب در مناطقی که امکان نصب پمپ به صورت دائمی وجود ندارد کاربرد گسترده ای دارند.

منبع: واژه نامه شرکت KSB