مواد جامد محلول در آب (TDS) به مقدار مواد معدنی، فلزات، مواد آلی و نمک هایی گفته می شود که در حجم معینی از آب حل شده باشند. که واحد آن میلیگرم بر لیتر یا ppm است.  این مواد جامد محلول می تواند به شکل مولکولی، یونیزه شده یا میکرو گرانول در آب حل شده باشند.
منشاء TDS می تواند از منابع طبیعی، فاضلاب و پسماندهای صنعتی، سیل و آبهای جاری شهری، نمک های جاده ای در زمستان، سموم دفع آفات و کودها باشد.
علاوه بر آن TDS می تواند ناشی از هوای حاوی نیتروژن، گوگرد، بی کربنات کلسیم و سایر مواد معدنی هم باشد. همچنین آب می تواند مس، سرب و سایر فلزاتی را که در سیستم لوله کشی استفاده می شود را نیز به خود جذب کند.
سطح بالای TDS ممکن است نشان دهنده وجود مواد شیمیایی مضر باشد. همچنین ممکن است نشانه سختی آب باشد که باعث ایجاد رسوب در دریچه ها و لوله ها شده و عملکرد تجهیزات را تحت تاثیر می دهد. در کارکردهای صنعتی و تجاری، TDS بالا می تواند باعث کاهش کارایی برج خنک کننده، دیگ های بخار و سایر ماشین آلات شود.
از این رو، هنگامی که سطح TDS نامناسب تشخیص داده شود باید برنامه های مختلف بهبود کیفیت آب به اجرا گذاشته شود.
 
منبع: وبسایت Corrosion-pedia