هیدروکوپلینگ که با نام های کوپلینگ سیالی یا هیدرولیکی نیز شناخته می شود، یک وسیله هیدرودینامیک یا هیدروکینتیک است که برای انتقال توان مکانیکی دوار به کار می رود. این کوپلینگ در سیستم های انتقال توان خودرو ها به عنوان جایگزین کلاچ مکانیکی استفاده شده است. همچنین در درایوهای ماشین آلات صنعتی و دریایی که در آن عملیات با سرعت متغیر و استارت کنترل شده بدون شوک برای سیستم انتقال توان ضروری است نیز کاربرد وسیعی دارد.
هیدروکوپلینگ از سه بخش اصلی علاوه بر سیال هیدرولیکی داخل آن تشکیل شده است: پوسته نگهدارنده سیال و دو توربین کوپلینگ. توربین اول که بر روی شفت ورودی سوار می شود با نام های پمپ یا پروانه یا توربین ورودی چرخ اصلی شناخته می شود. توربین دوم که به شفت خروجی متصل است، به توربین، توربین خروجی، چرخ ثانویه یا رانر مشهور است.
پروانه توسط محرک اصلی که معمولاً یک موتور احتراق داخلی یا یک موتور الکتریکی است، دوران می کند. حرکت چرخ اصلی باعث حرکت سیال به شکل دورانی و خطی در جهت بیرونی می شود.
شکل هندسی این چرخ موجب هدایت جریان سیال به سمت توربین خروجی شده و اختلاف سرعت های زاویه ای در مراحل ورودی و خروجی موجب تولید نیروی خالص بر روی چرخ ثانویه و ایجاد گشتاور شده که در نهایت باعث دوران آن در همان جهت دورانی پمپ می شود.
یکی از مهم ترین مشخصه های هیدروکوپلینگ، سرعت واماندگی آن است و به عنوان بیشینه سرعتی که پمپ می تواند در هنگام قفل شدن توربین خروجی و اعمال گشتاور کامل ورودی (در سرعت توقف) بچرخد، تعریف می شود.
در شرایط واماندگی، تمام نیروی موتور در آن سرعت در هیدروکوپلینگ به شکل گرما تلف می شود و احتمالاً منجر به آسیب می شود.
منابع:
مرجع عکس:
