سختی آب به عنوان وجود یون های فلزات قلیایی خاکی محلول در آب و خانواده آنیونی آنها تعریف می‌شود. درجه سختی با مقدار pH تعیین می‌شود و به معنی غلظت یون‌های کلسیم (Ca2+) و منیزیم (Mg2+) و در برخی موارد خاص (به عنوان مثال آب دریا) یون‌های استرانسیوم و باریم است. از آنجا که این یون ها ترکیبات نامحلول و ناخواسته (آهک، و صابونهای آهک) را تشکیل می‌دهند، در نتیجه باید تاثیر سختی آب را در تجهیزات مربوطه در نظر گرفت. هرچه میزان کلسیم و منیزیم بیشتر باشد میزان درصد سختی آب بالاتر است.
سختی آب با اندازه‌گیری‌های صنعتی و آزمایشگاهی تعیین می‌شود و به صورت غلظت مولی یون‌های سختی در آب داده می‌شود که واحد آن mmol /l می‌باشد.
سختی آب به صورت کلی به دو دسته تقسیم می‌شود:
سختی موقتی: که در اصطلاح سختی کربنات آب گویند که با حرارت دادن و جوشاندن آب از بین می‌رود و املاح اضافی آب از آن خارج می‌شود.
سختی دائمی: که در اصطلاح سختی بی‌کربنات گویند که به وسیله جوشاندن آب از بین نمی‌رود بلکه برای رفع آن نیاز به دستگاه سختی‌گیر داریم.
سخت بودن آب، تاثیرات منفی بر تجهیزات صنعتی و حتی سلامتی انسان دارد و به دیگ‌های بخار آسیب زده و باعث خوردگی و ایجاد لایه آهکی بر جداره دیگ‌ها، تأسیسات و تجهیزات دوار مثل پمپ‌ها می‌شود. با استفاده از انواع دستگاه‌های سختی‌گیر، می‌توان املاح موجود در آب و در نتیجه سختی آب را کاهش داد.
 
منابع:
-وبسایت KSB
_وبسایت Water Research Center